Trekkerreizen

Dagboek Nieuw-Zeeland, een reis naar de andere kant van de wereld

 

Laatste dag Far Down Under (17 maart)

Wat een dubbel gevoel om de koffer alweer te pakken. Vanochtend beginnen we met een stadstoer door Christchurch. Allereerst de kartonnen kathedraal die door Japan is gebouwd na de aardbeving 22 februari 2011. Een datum die ik nooit meer zal vergeten en met mij vele anderen. Wij waren destijds met een groep in het centrum toen de grond begon te schudden. Het is emotioneel om de witte stoelen te zien ter nagedachtenis aan ieder slachtoffer. Aangekomen in het centrum zie ik de ravage en komen beelden terug. De lieve groep geeft mij alle ruimte om de bergen puin een plek te geven. Ik realiseer me nu des te meer dat we heel veel geluk hebben gehad toen we alle 30 zonder kleerscheuren eruit zijn gekomen. Even later rijdt onze chauffeur de route die we destijds hebben gelopen. Ik weet nog. Hier kwam de tweede beving, stortten de gebouwen in, scheurde de grond & asfalt, stond de tram uit de rails en dan… die ene vrouw die stopte om te vragen of alles goed was met ons. Dat heeft zoveel indruk gemaakt. Een onbekende die zich om ons bekommert terwijl ze niet wist hoe het met haar familie en eigendommen was. De bus maakt een bocht naar rechts en slaat linksaf. Hier stond een hotel met spandoek ‘now opened’ waarvan de gevel midden op straat lag. Het tankstation met de rijen mensen die het laatste water kochten. Ons hotel waar we met de complete groep alles wat nog eetbaar was veilig hebben gesteld tussen de bevingen door. Het motel aan de overkant waar nog een tv werkte en we het nieuws volgden. Waar we in paniek uit renden toen er weer een heftige beving kwam en waar Patrick Medema struikelde en wij erover vielen. De kerkklok waar ik samen met Joop Bal heb gelopen om even te overleggen hoe verder. De etalages zonder gevels, de drankwinkel waar alles kapot was gevallen. Zoveel herinneringen die ik nu kan delen met de groep. Het is goed zo. We hebben geluk gehad, ook met de geweldige groep destijds en nu!

We gaan verder richting het vliegveld waar in korte tijd een mooi industrieterrein is opgebouwd en Landpower – importeur van o.a. Claas, JCB, Trioliet, Amazone, Grimme – een groot centrum heeft gebouwd. Ook hier worden we hartelijk ontvangen en Richard vertelt over de markt, Landpower en de toekomstverwachtingen. Landpower heeft 14 vestigingen in NZ en 16 in Australië wat het graanland is met jaarlijks 45 miljoen ton terwijl NZ het melkland is met 4 miljoen koeien. Richard benadrukt het gevaar van NZ dat voornamelijk melkpoeder levert aan China. Een markt waar te weinig toegevoegde waarde in zit. Claas zit hier goed met een marktaandeel van 90% in de hakselaars. Krone voert bij de balenpersen en John Deere bij de trekkers. De verdeling van de markt maakt het ook lastig want onderdelen moeten op voorraad zijn aangezien een spoedlevering vanuit Europa nog altijd enkele dagen vliegen is. Buiten staat een Airsep van Spudnik. Dit is een demomodel waarvan ze verwachten dat het hier, in het stenige NZ, zeker afzet zal krijgen. Grappig is dat transport vanuit Amerika duurder is dan Europa. Dat is goed voor ons! De bietenrooier van Grimme willen ze gaan testen om bieten voor koeien te oogsten. Dit is steeds meer in opkomst, maar het schonen van de bieten is een uitdaging want de knollen gaan zo de voermengwagen in waar ze worden tijdens het malen worden verkleind zodat de koeien deze kunnen eten. Na de spontane uitleg nemen we afscheid van Richard en krijgen we een mooie Claas pet tegen de brandende zon en ter vervanging van de Krone pet van Mark ;-).

We bezoeken de landbouwuniversiteit in Lincoln. Hier wordt o.a. onderzoek gedaan naar de voedselopname, productie maar vooral ook de effecten van effluent op de bodem en grondwater. Dit is hier allemaal nog vrij, maar men vreest dat ook hier regels worden ingevoerd. De tijd zal het leren.

We sluiten NZ af met een bezoek aan de stamkroeg van onze chauffeur. Het is vrijdagmiddag, de zon schijnt volop en we laten ons het bier nog een keer goed smaken met diverse hapjes voordat we naar het vliegveld gaan. Na middernacht vertrekken we voor een 11 uur durende vlucht naar Guangzhou (China) waar we morgenvroeg aankomen.

 

Van oud tot nieuw (16 maart)

Gisteren met z’n allen de kroeg in de verjaardag van Cor vieren. Bier uit kannen was aan ons wel besteed. Vanochtend ging het allemaal iets rustiger dan andere dagen :-). Eerst een uurtje rijden langs enorme bassins waar water voor beregening wordt opgeslagen. In Geraldine is een mooi museum waar veel te zien is en bijzondere trekkers en auto’s staan. Lekker genieten dus, ook van de lunch die we in de heerlijke zon hebben genuttigd.

In de middag kregen we een rondleiding bij Claas Harvest Centre. Dit is een familiebedrijf met 15 vestigingen en 450 werknemers. Naast het dealerschap van o.a. Claas hebben ze ook Holden (auto’s), vrachtwagens, zaadbedrijven, irrigatiebedrijven, 47000 ha in Ethiopië etc.. In deze regio wordt 1/3 van het zaaizaad van de wereld verbouwd en 1 klant van hun verbouwt maar lieft 47 verschillende gewassen. Een van hun loonwerkers heeft afgelopen jaar 72.000 balen geperst met 1 machine! Er zitten veel stenen en stof in de grond waardoor de trommels extra slijten. Hier praat men dan ook over trommeluren en machine-uren apart. De afstanden tussen de velden zijn lang waardoor de machines veel uren maken zonder dat de trommels werken. Gemiddeld maken de machines 1500-2000 trommeluren per jaar en eenzelfde aantal uren voor transport. 

Dit jaar hebben ze 15 combines verkocht en in totaal lopen er 300 in NZ. De markt voor 2e hands is er nauwelijks, en dat wat verkocht wordt, moet overzees, voornamelijk naar Australië wat het weer duur maakt. 75% van de nieuw verkochte machines staat op rupsen. Een nadeel is dat machines breder dan 4 m rond kerst een week niet de weg op mogen door de toeristen en daarna alleen met begeleiding. 

Als de wind gunstig is kan men hier 24/7 oogsten. Wind is de grootste vijand voor fijn zaad en daarom worden Dominator platen op de rotor gezet. Doordat veel is beregend kan het graan 2 maanden langer staan waardoor de opbrengst ca 14 ton/ha is. Op de plas zien we ook een Nederlandse machine, namelijk Trioliet, waarvan er dit jaar al 3 zijn verkocht. We lopen samen door de indrukwekkende werkplaats waar klanten in de wintermaanden hun machines kunnen laten onderhouden.

Van dit bedrijf rijden we weer een uurtje voor een heel mooi akkerbouwbedrijf met o.a. aardappels en uien. We worden gastvrij ontvangen door Sara, de dochter en mede-eigenaar. Ons bezoek is super voorbereid. We krijgen een aantal A4-tjes met de gegevens van het bedrijf. Als we de bus draaien zien we dat ze bezig zijn met inzaaien en kalk strooien. De grote Fendt trekkers maken natuurlijk indruk, net als de Grimme aardappelrooiers en andere machines. Onder het genot van een drankje en hapje vertellen Ros en Rochelle enthousiast over hun bedrijf dat ze in 2000 hebben gekocht. Ze verbouwen aardappels onder contract voor McCain en krijgen hiervan ook het pootgoed. Alle 2.000 ha is beregend uit eigen bronnen van 150-200 m diepte. In rotatie worden ook uien, wortels en zaden voor Bejo verbouwd. De koelloodsen zijn super modern waar temperatuur, CO2 en vocht nauwkeurig worden geregeld. Even een paar cijfers: aardappels 60-70 ton/ha, uien 40-60 ton/ha, tarwe 11-13 ton/ha, beregenen minimaal 40 mm/dag en 500-600 mm per gewas, waterverlies 5-12 mm/dag. De vroege aardappels worden in februari geoogst, de late zouden er nu al uit moeten zijn, maar ze hadden vorige week nog 65 mm regen gehad. De bodem300-400 mm silt daaronder honderden meters klei-gravel.

We gaan natuurlijk het veld in en allereerst graven Klaas Pieter en Jouke, onze aardappeltelers, de knollen op. Daarna de koelcellen in en een half uurtje rijden naar het veld waar de manager rustig met zijn voeten tegen de voorruit van de Claas Lexion lijnzaad aan het oogsten is.

We moeten helaas alweer afscheid nemen van deze vriendelijke openhartige mensen, maar maken natuurlijk eerst nog een mooie groepsfoto.

Het is een uurtje rijden naar Christchurch. De laatste plaats die we aandoen tijdens deze rondreis. Morgen gaan we de stad bezoeken en naar Landpower voordat we naar huis vliegen.

 

Dinosaurusdrollen en 24 robots (15 maart)

De bus is vandaag versierd voor Cor die 65 is geworden. Gisteravond hebben we in onze eigengemaakte bar dit uitbundig gevierd (foto’s en filmpjes staan op Facebook) en vanmiddag hebbben we heerlijk gebak gegeten hoog boven de zee.

De zon schijnt! Heerlijk. We beginnen vandaag met een bezoek aan de Moeraki Boulders. Deze ronde ballen zijn ooit door kalkafzetting van zeedieren ontstaan en liggen op het strand. Veel foto’s worden gemaakt, ook van het schitterende uitzicht.

Onze route loopt vandaag grotendeels langs de kustlijn over de vruchtbare vlakte. Er is veel melkveehouderij en akkerbouw in dit gebied en hier heeft zich ook de familie Van Leeuwen gevestigd. Aad haalt ons op bij het eerste bedrijf. Erik en Mark stappen bij hem in de auto en wij volgen met de bus naar het nieuwste bedrijf waar 1.500 koeien worden gemolken door 24 DeLaval robots. Per robot wordt er doorgaans 1500 liter per dag gemolken. In het begin kwamen de koeien gemiddeld 1,8 keer per dag om te melken, nu ligt dat op 2,3 keer en is de productie flink gestegen.

De stal is volledig Chinees en heeft ongeveer een jaar geduurd om te bouwen. De herdnavigator van DeLaval zit er nu nog niet in omdat de melkprijs ook hier flink is gedaald. Boven in de foyer hebben we een mooi uitzicht op de stal en zien hoe rustig de koeien zijn. Het ziet er allemaal schitterend uit! 

In tegenstelling tot de meeste bedrijven wordt hier jaarrond gemolken. 90% wordt geleverd aan Oceania (Chinees) en 10% aan Fonterra. Alle melk wordt in de fabriek, die aan de overkant van de weg ligt, verwerkt tot babymelkpoeder voor China. In totaal heeft Van Leeuwen 12 bedrijven met 12.000 stuks melkvee, 7.000 ha en 112 werknemers. Naast het melkvee heeft 1 zoon een loonbedrijf die voornamelijk voor de eigen bedrijven werkt. Er vindt een geanimeerd gesprek plaats waarbij Lely en DeLaval robots worden vergeleken. Dit kan goed, want Van Leeuwen heeft op een ander bedrijf een aantal Lely’s staan.

Het bedrijf waar we nu zijn zit nog volop in ontwikkeling. Zo willen ze volgend jaar toe naar volledig luzerne en mais te voeren en geen kuilvoer meer. De nieuwe Claas hakselaar (schredder) wordt eind deze maand geleverd. De meeste machines komen uit Europa omdat dat voordeliger is. 

De mestafzet is hier wel enigszins aan regels gebonden. De vloeibare fractie wordt iedere dag over het lang gesproeid terwijl de vaste fractie wordt opgeslagen en later over het land wordt verspreid. 

Stierkalveren worden na 4 dagen verkocht en als dit niet mogelijk is tot 18 maanden zelf afgemest. Van de (kruising met) worden de stierkalveren niet aangehouden. 

Het was opnieuw een interessant en openhartig bezoek.

We vervolgen onze route naar Ashburton waar we vanavond nog een keer Cor’s verjaardag gaan vieren (altijd goed om een reden tot feest te hebben  ). Morgen beginnen we met een bijzonder trekkermuseum, daarna Claas Harvest Center en sluiten af bij een akkerbouwer. Dat voor morgen. Fijne dag allemaal en de groeten vanuit een lekker zonnig Nieuw-Zeeland waar de eersten alweer in het zwembad liggen en even later Lotte te grazen nemen :-).

Trekkende schapen (14 maart)

De afstanden zijn aanzienlijk. Van de bergen naar de heuvels, van landinwaarts naar de kustplaats Dunedin. Voor een aantal van ons even een mooie gelegenheid om een beetje te slapen in de bus, terwijl anderen weer volop genoten van de snel veranderende omgeving. Bij een schapenhouder kregen we te zien hoe de schapen werden gewogen, geselecteerd en werden opgeschoren voordat ze naar de slacht gaan. Ook hier is de hond de beste vriend en stuurt behendig de onwilllige schapen in iedere gewenste richting. De dieren krijgen pas een oormerk als ze naar de slacht gaan, niet eerder. Er wordt ook niet gekeken welk lam van welke ooi of ram is. Voor de vleeslammeren gebruikt hij andere rammen dan bij de schapen waarvan hij de lammeren wil bewaren voor de fok. Zelf slachten is ook toegestaan en hondenvoer wordt van eigen schapen gemaakt, waarbij het wettelijk verplicht is om het vlees minimaal 10 dagen in te vriezen ivm leverbot.

Onderweg stoppen we bij een trekkerdealer. Soms zie je hier mooi nieuw materiaal staan, soms ook wat bij ons voor redelijk antiek doorgaat. Terwijl de mannen de trekkers  bij diverse dealers bekijken halen wij weer heerlijk bier voor onze thuiskroeg vanavond en zoeken ondertussen voor een geschikt cadeau voor Cor die morgen 65 wordt :-). Weer een feestje dus!

In de middag komen we aan bij Dunedin, ooit opgericht door de Schotten en dat is te zien. We lopen fanatiek de steilste weg ter wereld op waarvan we nog niet weten hoeveel % die is. Het boek zegt 35%, Jack zegt 20% en mijn kuiten zeggen 50%. Steil is het in ieder geval en als de plaatselijke koerier de weg op knalt is het al indrukwekkend, maar als hij later met zijn vrachtwagentje de weg af gaat is het veel leuker. De volledige weg met blokkerende achterwielen. Daarna verder naar ons hotel middenin het centrum. Terwijl de groep naar het stationsgebouw loopt, laden wij uit en checken in. Een hapje eten en daarna nog even de stad in. Wij werken even de blog bij, Lotte zet thee en om 9 uur gaat de ‘kamerkroeg’ weer open. Succes met het stemmen straks, wij proberen het vanuit hier wel een beetje te volgen. De hartelijke groeten vanuit Dunedin, wij zijn al in de juiste stemming.

Nederlandse pionier, oldtimers en heerlijk diner (13 maart)

Vandaag begonnen we op de middelbare school. Daarna door naar het melkveebedrijf van Phillip en Denise van der Bijl waar we hartelijk werden ontvangen en rondgeleid door Philip. Het bedrijf heeft 1550 stuks melkvee die in de wintermaanden worden ondergebracht in twee indrukwekkende stalllen van ruim 160 m lengte. Alle koeien worden in 3 weken drooggezet en kalveren in een periode van zo’n 3 weken gelijktijdig af. De mest wordt gescheiden. De vaste fractie wordt over het land uitgereden terwijl de vloeibare fractie de opslag in gaat en in de zomermaanden over het land wordt gesproeid. In de wintermaanden is dit Officieel niet toegestaan, maar de controle is er, vooral in het weekend, niet tot nauwelijks. Er wordt 2 keer per dag gemolken en iedere dag wordt de melk opgehaald. Denise heeft een heerlijke lunch verzorgd, samen met dochter en de zus van Philip waar we ons graag tegoed aan doen.

In Invercargill bezoeken we nog even het transportmuseum waar een imposante collectie staat. Daarna door naar het hotel. Een paar gaan het zwembad in en een aantal neemt een lokaal pittig biertje voordat we gaan dineren. Natuurlijk sluiten we de avond af met Boer zoekt Vrouw op de hotelkamerbar van de begeleiding ;-).

Schoolbezoek (13 maart)

Gisteren sliepen we bij diverse gastgezinnen en langzamerhand komt iedereen weer bij elkaar op de middelbare school in Lumsden. We krijgen een rondleiding en zijn onder de indruk van de vele faciliteiten die de school biedt voor de studenten van 11-17 jaar. Sport is belangrijk om betere studieprestatieprestaties te leveren en om te leren samenwerken. We krijgen een rondleiding door 2 studentes en zo een better inzicht in het schoolsysteem in NZ. In het aardrijkskundelokaal zoeken we Nederland op, het duurt even want ons land is nauwelijks zichtbaar ;-).

 

Reusachtige fjorden en duurste weg van Nieuw-Zeeland (12 maart)

Het is een regenachtige dag. Jammer, maar gelukkig is de wind gaan liggen. Met de bus rijden we langs het Manapouri meer waar de overheid een dam heeft gebouwd om electriciteit op te wekken voor de aluminiumfabriek. Onder protest van de bevolking is de waterstand niet zo hoog gebracht als was bedoeld. Het is een uur varen met een catamaran over het meer naar de waterkrachtcentrale. Hier valt het water 180 m naar beneden door gaten van 6 m en 7 inlaten in totaal. Dan gaan we over de meest dure weg van Nieuw-Zeeland. Twee jaar hebben honderden mensen een weg gehakt in het graniet. Daarna stappen we op een andere boot voor een geweldige ervaring door Doubtful sound. Kijk maar naar de foto’s.

De overnachting is bij mensen thuis, een zogenaamde farm stay. Een leuk initatief van de locale middelbare school die de inkomsten weer gebruiken voor projecten. Dit geeft ons ook de gelegenheid meer te weten te komen hoe mensen hier wonen, werken en studeren. Lotte en ik overnachten bij heel aardige mensen met 4000 ooien (jaarlijks 6500 lammeren) en een paar honderd stuks vleesvee en 5 sportpaarden voor eventing. We genieten van de gesprekken, heerlijk lamsvlees en goede wijn. Morgen staat een melkveehouderij en hertenfarm op het programma. Eerst maar eens lekker slapen bij ons gastgezin.

Schapen, appels, peren (11 maart)

We verlaten ons luxe resort en rijden naar Cromwell, het fruitgebied van het Zuidereiland. Onderweg zien we veel druivenstruiken. Die staan hier nog maar 5 jaar want men dacht dat de arme grond ongeschikt zou zijn. Wijnhuizen waar je kunt proeven bij de vleet. Wij gaan naar een fruitkweker die appels, peren, kersen, abrikozen, perziken, nectarines en pruimen verbouwd. De rondleiding door de vrouw van de eigenaar begon in een razend tempo, maar gelukkig begreep ze al snel dat we oprecht geïnteresseerd waren in de manier van teelt. Het bedrijf stond eerst in het dal van Cromwell, maar de overheid heeft hier een stuwdam gebouwd voor het opwekken van energie waardoor 11 boomgaarden en een dorp verplaatst moesten worden. De bedoeling was om 5 dammen te bouwen op de breuklijn, maar de eerste dam heeft al zoveel gekost dat er voor de rest geen geld meer was. In 1989 is het bedrijf op deze locatie gestart met 40 ha en later nog een andere boomgaard erbij gekocht van 23 ha. Het afgelopen jaar was slecht waardoor ze slecht 60 plukkers nodig hadden (normaal 100). Een nieuwe sorteerinstallatie siert de verkoopwinkel. We gaan met een paar flink gevulde dozen fruit weer verder op weg naar een plek waar Bungee jumpen is gestart. Van een 43 m hoge brug springen veel jongeren voor 195 dollar en sommigen maken ook nog een dip, dus met hun hoofd in de rivier. Het is big business want voor maar 80 extra heb je je sprong ook nog op foto en dvd. Marieke is de enige die wel wil springen, maar schrikt van de prijs en besluit om met beide benen op de grond te blijven.

In Queenstown nuttigen we de lunch aan het meer en zien hoe de stoomboot voorbij vaart. In de stad is een leuke markt. Mark en Semra doen zich tegoed aan een flinke ijsco terwijl anderen voor wat warms kiezen. Daarna gaat de reis langs het meer Wakatipu met helder blauw water en omgeven door hoge bergen. Richting Te Anau zien we steeds meer schapen. Gemiddeld in NZ heb je 3,5 schaap per acre, hier 11 wat overeenkomt met 27,5 schaap per ha. Moet je nagaan: vroeger waren er 70 miljoen schapen in NZ, nu nog 28 miljoen. Wanneer we Te Anau naderen betrekt het en vallen de eerste druppels. Vele bussen komen ons tegemoet met voornamelijk Chinezen die een dagje Milford Sound hebben gedaan. Morgen gaan wij, maar dan naar andere fjorden. Hopelijk hebben we een beetje redelijk weer als we naar Doubtful Sound gaan.

Helaas hebben we hier nauwelijks internet en kunnen we geen foto’s uploaden. Kijk op Facebook en wordt vrienden met trekker reizen / Eline ter Haar voor foto’s en filmpjes.

Spiegelmeer, Haast Pass, Blue Pool (10 maart)

Gisteravond in Fox ‘even’ met z’n allen een kroegje opgezocht met een poolbiljart. Een beetje later dan gepland terug in het hotel en toen de was nog selecteren. Ideaal dat Mark de was doet en bij iedereen even langs gaat ;-).

Vanochtend begonnen met een stevige wandeling rond Lake Matteson, het spiegelmeer. Als het windstil is zie je Fox gletsjer gespiegeld in het water. We treffen het en schieten vele foto’s terwijl we volop genieten an de mooie natuur.

Op weg naar Wanaka rijden we over de Haast pas. We stoppen bij de Blue Pools. Deze poelen zijn op een natuurlijke manier ontstaan. Middels wen iebelende hangbrug, waar Cor nog even flink de zaak laat schudden, bereiken we de helder blauw-groene poelen. Vanaf een andere brug springen een paar dames sierlijk van 10 m hoogte in de poel met steenkoud gletsjerwater. Wij gaan tot de knieën in het water en vinden dat wel genoeg.

Onderweg stoppen we nog een paar keer voor wat mooie kiekjes zoals bij Lake Hawea en Lake Wanaka. Meren die tussen de steile rotshellingen liggen en honderden meters diep zijn. Ons hotel is van alle gemakken voorzien: zwembaden, sauna, gym tot een gezellige bar bij ons in het huisje.

Hoogtepunt (9 maart)

Het is een kraakheldere dag. De zon schijnt. Een mooie gelegenheid om naar de enorme gletsjer Franz Josef te vliegen. Op Facebook een filmpje hiervan.

De hartelijke groeten uit een heerlijk zonnig mooi Nieuw-Zeeland!

   

30 miljoen oude pannenkoeken (8 maart)

Een dag natuur langs de westkust op het Zuidereiland. De chauffeur rijdt behendig door alle bochten berg op, berg af. De natuur is hier ongerept. Er is veel verkeer op de weg, want de andere weg is door de aardbeving 5 weken geleden geblokkeerd.

Bi het meer Rotoiti maken we een lekkere wandeling en genieten van het uitzicht. Daarna door naar een mooie lunchplek bij Buller rivier waar zandvliegen en wespen ons vergezelden. In de middag kwamen we aan bij huilende zeehonden. Helaas waren ze ver weg, dus even goed kijken op de foto.

Aan het eind van de middag alweer een mooi natuurverschijnsel, namelijk de 30 miljoen jaar oude pancakes. Door slijtage van de zachte tussenlagen liggen de harde lagen als pannenkoeken op elkaar. We genieten van dit stuk Nieuw-Zeeland. Morgen hopen dat het goed weer is zodat we met de heli de glesjer op kunnen. Eerst een drankje doen terwijl Mark, Jouke en Klaas Pieter languit in het bubbelbad liggen in ons hotel. Een fijne dag in Nederland, België en overige landen en de hartelijke groeten van ons uit een zonnig bijzonder NZ.

Op naar het Zuidereiland (7 maart)

Vanuit Palmerston North rijden we naar de hoofdstad Wellligton. Het gebied is heuvelachtig en aan onze rechterkant zien we regelmatig de zee. Sommigen van ons doen even de ogen dicht want gisteren was het niet vroeg. 

Vlak voor Wellington begint het iets te regenen, maar op het moment dat we op Mount Victoria zijn en vanaf grote hoogte de stad overzien is het droog en helder. Het is een mooi uitzicht. In het Te Papa museum kijken we naar hoe diverse culturen en natuurverschijnselen. En we nemen de moeite om een nagebootste aardbeving te voelen in een huisje middenin het museum. 

In de Docks laten we ons de hapjeslunch goed smaken. Semra eet met smaak iets wat op een sigaar lijkt, maar stopt prompt als ze hoort dat er een garnaal in zit. Dan is het tijd om naar de haven te gaan om in te schepen voor de overtocht naar het Zuidereiland. Wanneer we even onze spullen wegleggen horen we een kreet van een man en Lotte. Het blijkt Henk Beunk te zijn, redacteur van LandbouwMechanisatie. Hoe klein is de wereld? We gaan samen aan boord en praten onder het genot van een wijntje bij terwijl de boot stug de hoge golven trotseert. 

Aangekomen in Picton nemen we afscheid van onze chauffeur Peter. Een geweldig enthousiaste man die volop meegenoot van de reis en zich maximaal in heeft gezet. We krijgen een nieuwe chauffeur die ook boer is geweest en ons behendig door de bochtige bergpas rijdt naar ons bedrijfsbezoek vandaag, de wijngaard van Martin en Jane. Ondanks de regen gaan we de wijngaard in die hij 7 jaar geleden heeft gekocht nadat ze de schapen/vleesveeboerderij hebben verkocht aan een melkveehouder. Alles ligt er keurig bij en we zien de pinot noir en sauvignon blanc mooi rijpen. Over zo’n 3 weken beginnen ze waarschijnlijk met de oogst van de 11 ha. De wijnproef is bij de mensen thuis waar we in het Nederlands worden ontvangen door Jaco, vinoloog en 3,5 jaar geleden verhuisd naar NZ. We proeven een paar heerlijke wijnen, ze waren echt lekker!, en leren waar op te letten. De vrouw des huizes heeft een heerlijke maaltijd voor ons bereid met zalm en zooglam. De Schotse schoonzoon schenkt dapper bij en in de keuken horen we dat Jane vandaag ook nog eens jarig is. Na een luid verjaardagslied wordt nog eens bijgeschonken met een overheerlijke dessertwijjn en worden diverse taarten geserveerd. Wat een avond! Als ik dit schrijf is het half 12 en zijn we net terug in ons hotel. Een dag om niet snel te vergeten!

Mega groot en mega divers (6 maart)

Het regent voor de verandering. Goed voor ons verbrande gezichten. We beginnen met een bezoek aan Norwood in Palmerston North. Hier komen jaarlijks 500 containers binnen van over de hele wereld. Alleen deze week al 22 bomvol machines voor de agrarische beurs volgende week. Ze hebben een eigen quarantaine gebied en als de douane goedkeuring heeft verleend worden de werktuigen hier in elkaar gezet of verder verder vervoerd naar het Zuidereiland. We zien veel bekende merken waarbij Kubota de boventoon voert. Het merk is van oudsher sterk in de fruitteelt, maar is nu ook hard bezig een groter marktaandeel bij de boeren te krijgen.

Even later kijken we onze ogen uit bij een veiling van schapen en vee. Er is geen bal van te verstaan, maar de eindprijs wordt duidelijk vermeld. De schapen leveren rond de 100 dollar op. Binnen wordt het vee gewogen en geveild. We krijgen, als jonge blonde dames met een vreemde taal, al snel de aandacht en krijgen een heldere uitleg van hoe het allemaal werkt. Buiten stond een grote stier die we geschat hadden op 1000 kg. Daar bleken we 10 kg af te zitten, maar scoorden bij onze Kiwi-vrienden wel aanzien! Het dier bracht niet veel op, slechts 1,61/kg omdat het voor te groot is voor de slachtlijn vertelt mijn buurman die zelf een slachterij heeft. Steeds meer vee wordt rechtstreeks van het bedrijf verkocht en de veilingen hebben z’n langste tijd wel gehad. Toch mooi om even mee te pakken in dit schapenland.

In de middag ontmoeten we een ‘oude bekende’ waar we in 2011 ook zijn geweest. Het bedrijf had toen 1400 ha nu 5.500 ha waar naast de 2 broers 5 managers en 30 uitvoerenden werken. Ze verbouwen o.a. doperwten, sla, suikerbieten (voor het vee), bomen, haver, gerst (ook voor zaad), pompoenen (ook voor Japan), selderij, mais (korrel, silage en mks). Daarnaast hebben ze 1200 melkkoeien (20-50.000 l/dag), 4000 vleesschapen en 2000 vleesvee om af te mesten (1,2 – 1,9 kg gewichtstoename per dag). Met 31 beregeningsinstallaties, waarmee ook vloeibare stikstof wordt gegeven, zijn ze de grootste op het Noordereiland die beregenen. Het water halen ze uit de rivier, stuwmeren en uit bronnen van 18-460 m diepte. Ze liggen 15 km van de kust af, maar door de bergen is er (tot nu toe) geen gevaar dat zout water landinwaarts stroomt. Dit wordt door de overheid echter wel nauwlettend in de gaten gehouden. We rijden met de bus over de boerderij. Alles ligt er keurig bij. Op de duinen groeien de dennen (ca 250 bomen/ha = 2400 kg/stuk) die na 27-30 jaar machinaal worden gekapt en gelijk opnieuw worden ingeplant. Er worden er ca 1200/ha ingeplant en later uitgedund om een betere opbrengst te krijgen.

Al het land wat nog niet is geëgaliseerd, wordt in hoog tempo ontbost en vlak gemaakt, voorzien van beregeningsinstallaties zodat het zo snel mogelijk gebruikt kan worden. In de verte is een splinternieuwe Claas combine met McDon maaidorser van 11,75m bezig. Alles hier is GPS en zeer strak georganiseerd. De bosbouwtak levert op dit moment met 30% het hoogste netto rendement, terwijl de rest van de bedrijfsvoering een winst maakt van 25%. Er worden diverse vragen gesteld. Overname is een zorg. Het bedrijf is momenteel 35 miljoen waard met een omzet van 18 miljoen en is niet te verkopen. Het doel van de broers is om de aandelen zodanig winstgevend te krijgen dat de 4 kinderen genoegen nemen met het dividend en zo het bedrijf intact laten. Op de vraag wat de plannen voor de toekomst zijn, geeft hij duidelijk aan breder te willen gaan en waarschijnlijk, als we over een aantal jaren terugkomen, worden er aardbeien, appels en bosbessen verbouwd. We zijn benieuwd en hopen hier nog weer terug te kunnen komen, want dit was een pareltje!

Farmers market, heuvels, schapen en vleesvee (5 maart)

Van Napier rijden we naar de farmers market in Hamilton. Diverse boeren uit de omgeving verkopen hier hun producten. We zien heerlijk vers fruit, groenten, ijs, drank, jams, chutneys etc.. Het meest is biologisch en echt voor de stadsmensen. Dit wordt iedere zondag gehouden en is een uitje waar veel mensen elkaar ontmoeten. We kopen een paar appeltjes en laten Janine en Dirk, die nog steeds telefonisch onbereikbaar is na zijn kortstondig kano-avontuur, achter bij vrienden terwijl wij verder gaan de heuvels in op zoek naar onze schapenhouder. Het is opnieuw een mooie rit waar we vee schapen op de steile hellingen zien grazen afgewisseld met gekleurd vleesvee, m.n. Black Angus en Hereford.

Aangekomen op het bedrijf volgt een flinke wandeling naar de heuveltop. Het waait flink en het uitzicht is onbeschrijflijk!

Een vliegtuig heeft net kunstmest gestrooid op de heuvelltoppen. De vlakkere delen wordt door een truck gedaan. Het bedrijf heeft 300 ha met hierop 400 stuks vleesvee en 1700 ooien die afhameren in sept/okt in de heuvels. Alle ooien worden gescand in ingedeeld naar aantal lammeren die ze dragen. Die met een 3-ling krijgen een beter beschut land met meer gras. Na 6-12 maanden gaan de lammeren weg. De grondprijs ligt hier op zo’n 10-15.000 NZD/ha en voor land geschikt voor melkvee is dit 15-30 duizend. Het is niet meer toegestaan om zomaar met melkvee te mogen beginnen vanwege de belasting voor het grondwater. De schapen worden 3 keer per 2 jaar geschoren en de wol gaat naar de tapijtindustrie. Het vlees gaat naar Engeland, maar door de Brexit en gedaalde Pond is het een stuk minder waard geworden en levert nu nog 5,30/kg op.

Honden zorgen voor het opdrijven van het vee en de schapen. Er zijn 2 soorten: een blaffende die de schapen uiteen drijft en een soort Border Collie die je bij elkaar houdt. Voor een kudde van zo’n 1500 schapen kan hij met 2 honden af, maar als het gecompliceerd wordt heeft hij meer honden nodig. Hij richt ze zelf af tijdens het werk wat ca 6 maanden in beslag neemt. Met stem en fluitje kan hij zelfs, zonder dat hij de honden zit, ze commando’s geven. We krijgen een demonstratie en het is mooi te zien hoe de interactie tussen mens en dier is. Tijdens de lunch op het bedrijf genieten we van het mooie uitzicht en leuke gesprekken met het gezin en elkaar. Later dan gepland vertrekken we richting Palmerston North waarbij we door een nauwe kloof rijden met de rivier in de diepte en de bergen hoog boven ons uittorende. Je blijft hier genieten!

Morgen staat er weer een afwisselende dag op het programma met bezoeken aan een machinefabriek, veiling en akkerbouwer. Nu eerst wat opfrissen en aftersun opzoeken, want de zon heeft weer flink z’n best gedaan vandaag. Tot morgen!

 

Gouden Kiwi’s (4 maart)

We verlaten het toeristische Rotorua en gaan naar Napier. Een mooie route. Onderweg zien we een grote toren wat lijkt op een kerncentrale maar niets is minder waar. Hier wordt de thermische stoom gebruikt om energie op te wekken. Daarnaast wordt de Waikato rivier 7 keer afgedamd voor energie-opwekking. Water is goed voor 72% van de totale energie, stoom 6% en daarnaast wordt er steeds meer gebruik gemaakt van windenergie.

Lake Taupo is gevormd door een enorme vulkaanuitbarsting en een groot gebied is nog steeds thermisch actief. Het is bijzonder te zien dat er ergens uit de grond rook omhoog komt en de koeien er rustig omheen lopen.

In Napier krijgen we een rondleiding door de eigenaar van een boomgaard. Hij is niet groot met 21 ha waarvan 17 beplant. Gemiddeld is hier 50 ha. Ze verbouwen gele kiwi, 3 soorten nectarine en 3 soorten perzik. De appels voeren hier de boventoon, vooral Royal Gala, maar de Aziatische markt wil graag rode zoete appels waardoor we veel jonge aanplant zien. We zijn middenin de oogst en 100 ton/ha appels is dit jaar de opbrengst. Het klimaat is het hele jaar door hetzelfde, een heerlijke 20 graden en zon. De boomgaarden zijn omheind met dichtbegroeide hagen voor de beschutting en netten beschermen het fruit tegen vogels. De appels staan 3 m uit elkaar en op 1 ha staan 700 bomen waarvan het blad machinaal wordt gemaaid. In Hastings zitten 2 grote fabrieken waar pompoen, tomaat, mais, erwten en bonen worden verwerkt voor o.a. McCain voor diepvriesproducten. Even verder zien we een super modern gebouw dat het grootste wijnhuis van het eiland bevat.

De appels die hier worden verbouwd zijn voor sap. Het jaar was slecht. In 15 minuten hebben ze in november 33 cm heel gehad en daarna droogte. Daarom gaan ook de exportappels weg voor sap. Oorspronkelijk waren het melkveehouders en hebben deze boomgaard in 1999 gekocht. Kiwi wordt normaal eind maart groen geplukt zodat het op de boot kan afrijpen. Voor de lokale markt wordt het pas in juli geplukt. We staan met ons hoofd tussen de Hort 69 kiwi’s. 5-6 jaar geleden kregen ze pseudomonas seringae infectie wat door de wind wordt vervoerd en fataal is voor de planten. In Taranga, het grootste kiwi gebied, is het hierdoor totaal verwoest. Deze oogst is de laatste oogst van dit ras. Doordat er te weinig aanbod is van dit ras kunnen ze het niet meer afzetten en stappen daarom over op sungold van zespri die resistent is tegen psi. De nieuwe groeien wel 200 mm per dag. 2 rijen vrouwen en 1 rij manlijker planten die 10% van het dak zorgen. In de bast maken ze 3 ringen dat zorgt dat de voeding van niet van het blad naar de wortels gaat. Water gaat via de kern, vandaar dat je dat kunt doen. Zo wordt de vrucht groter en zoeter. Dezelfde snede wordt vaak weer gebruikt. Het net beschermd voor de wind die over de ergen in de vallei valt. Hoe meer zaden hoe vaker de bij het heeft bevrucht. Ze gebruiken 12 kassen bijen per ha. Het witte doek op de grond en blauwe tonnen boven de kiwi’s zijn oriëntatiepunten voor de bijen die worden gevoed met suikerwater. 40 – 50 ton/ha wat zorgt voor 200 kg per plant. De standaard bakken bevatten 3,2 kg x 13000 trays/ha. NZD 13,30 per tray x 27000 trays vorig jaar was de omzet. Zespri betaalde vorig jaar 3,70/tray voor het vroeger leveren. Dit jaar laten ze het langer hangen om de provisie te krijgen voor smaak en grootte en droge stof wat verband houdt met de smaak. Het afrijpen gebeurt niet met ethyleen maar door de temperatuur te laten stijgen. Ze betalen voor de licentie. Op dit moment betaalt met 200.000 dollar licentie voor de golden kiwi en daar komen de plantkosten nog bij. Dor de psi heeft zespri besloten dat men 8000 dollar licentie moet betalen en dit in 3 jaar mag worden betaald zodat de boeren snel kunnen overstappen op een nieuw beter resistent ras. Dit geldt alleen voor bestaande beplanten. 40.000 ha wordt jaarlijks door zespri vrijgegeven maar omdat de vraag zo groot is biedt men tegen elkaaar op. In NZ wordt 150 miljoen trays voor export geleverd = 480 mln kg = 6000 ha. Vervoer 1,70 per bin voor transport naar taronga, op 5,5 uur afstand van hier.

Ons hotel ligt aan de baai en vanuit de woonkamer hebben we een mooi uitzicht. Beneden wordt een vuurdans opgevoerd en wij genieten van goede muziek van Jouke, het NZ-bier en heerlijke wijn terwijl sommige van ons languit in de jacuzzi liggen. Morgen trekken we naar Palmerston North met een interessant bedrijfsbezoek op het programma. Slaap lekker en als jullie meer foto’s willen zien, kijk dan op de Facebook pagina van Trekker Reizen.

Brillen zoeken, spuitende geisers en Chief Jack (3 maart)

Rotorua, een dampende naar zwavel ruikende stad volop toerisme. Her en der komt rook uit de grond en pruttelt dikke modder. Het is een mooi gezicht. Helemaal als je nat wordt gespoten door de grootste geiser. In het park is in een donker hol een kiwi te zien. Waggelend loopt het dier voor het raam langs ons negerend en wij lopen heen en weer met deze typische vogel. Mooi is ie niet, wel bijzonder.

In de middag nemen we even de tijd om tussen alle toeristen een hapje te eten, wat winkels te bezoeken en naar The Blue Lake te gaan om te zwemmen. Het duurt niet lang of Dirk is zijn bril kwijt. Strategisch wordt een veegploeg in het heldere water opgesteld en even later is de bril ongeschonden opgedoken. Wat een geruststelling. 

In het hotel genieten we van de jacuzzi die in iedere kamer is. Heerlijk! Maar veel tijd is er niet, want straks worden we door de Maori opgehaald voor een heel bijzondere avond.

In een oude bus gaan we een nieuw avontuur tegemoet. Er moet een chief van de bus komen. Jack oppert zich op. Hij is de langste Chief die de Maori een neusgroet geeft. Na de begroetingsceremonie mogen we naar binnen en leren we op een leuke wijze meer van hun cultuur en leefwijze. De tatoeages hebben een duidelijke bekenis en zijn per persoon verschillend. De gezichtstattoeages reflecteren o.a. de afkomst. Er wordt een hangi (Maori eten) klaargezet wat er goed in gaat. Op de terugweg laat de chauffeur, ook Maori, zich van zijn lolligste kant zien en met een hoop schik komen we laat in de avond weer aan in Rotorua. Morgen de natuur in op weg naar Napier. Slaap lekker!

 

Nieuw-Zeeland 2 maart: Melkvee, wormen, Boer zoekt vrouw

Wat een luxe. Het ontbijt wordt op de kamer gebracht. Eline gaat alvast naar de winkel om verse broodjes voor de lunch te halen terwijl Lotte ervoor zorgt dat alles in de bus komt. We beginnen de ochtend met een bezoek aan de Waitamo Caves.

Gloeiwormen

De Waitamo Caves zijn wereldberoemd. Ze zijn zo’n 40 miljoen jaar geleden gevormd toen het nog een zeebodem was. Door diverse aardbevingen zijn ondergrondse holen en gangen ontstaan en doordat water jaren door de kalkhoudende grond drupte werd kalk afgezet wat schitterende stalactieten, stalagmieten en kolommen heeft gevormd. Het is genieten, maar het meest bijzondere zijn de gloeiwormen die een bijzonder blauw licht geven om zo insecten aan te trekken. Ze leven 9 maanden in dit stadium. Als het licht in de grot uitgaat en de gids met een zaklantaarn schijnt, zijn de lange zijden draden goed te zien waarmee de insecten worden gevangen. Komt er een insect in, dan slurpt de worm de draad met daaraan het insect op. De draad wordt hergebruikt. Heel bijzonder. Na die tijd ontpopt de worm als vlieg zonder mond. De vrouwtjes leven hooguit 3 dagen om 150 eitjes te leggen, de mannetjes leven een dag of 6. Maar met een beetje pech komen ze niet verder dan de plakkerige draden van de buurman. Met een bootje varen we door een enorme grot en verbazen ons over de enorme hoeveelheid gloeiwormen die een heel mooi schouwspel geven. Echt een wonder van de natuur.

Melkvee Far Down Under

Spreek je over NZ, dan denk je aan koeien en schapen. De Waikato is van nature een streek waar veel melkveehouders zijn gevestigd. Logisch dat we juist hier op bezoek gaan bij een van de grootste melkveehouders van het Noordereiland met 750 koeien. In het verleden werden alle koeien gelijktijdig drooggezet zodat ze binnen een periode van 3 weken ook alle kalveren kregen en zo in de winterperiode minder voerkosten hadden. Nu melken ze met een groep door in de winter en hebben dit verspreid naar 2 periodes. De melk levert 6 dollar per kg droge stof op en in de winter krijgen ze een toeslag van zo’n 3 dollar. De laatste 2 jaar was zwaar en hij heeft zo’n half miljoen bij moeten leggen om te overleven. Op het bedrijf werken 3 mensen, allen niet uit Nieuw-Zeeland, want blijkbaar willen die dit werk niet meer doen.

De 244 ha ligt mooi om het bedrijf en als we naar de top lopen genieten we van een sliert koeien die naar een paddock loopt en een wijds uitzicht. De herdstallen hebben een plastic dak dat hier 7-10 jaar meegaat. Hij is erg tevreden want de koeien staan er graag in om te schuilen tegen de zon of winterse buien. Er worden diverse vergelijkingen gemaakt. Zo moet het celgetal aan dezelfde voorwaarden voldoen, maar wordt hier niet gekeken naar kiemgetal. De melkstal is lang met 44 visgraat swing over. De koppel wordt twee keer daags in twee uur gemolken. Het is een mooi bedrijf dat ook te kampen heeft met de milieuproblematiek en mensen die ver van het agrarische afstaan. Grant sluit pakkend af: Wij melkveehouders zijn goed voor ruim 30% van het nationaal inkomen, maar worden niet meer gewaardeerd.

Stinkende stad

Tegen de avond komen we aan in Rotorua, een stinkende stad. En dat merken we als we langs de geisers rijden. Die gaan we morgen bekijken, nu eerst op hoogte een hapje eten en genieten van het uitzicht op Lake Rotorua waar in het midden een prachtige krater boven het water uitsteekt.

Boer zoekt vrouw

Als we terug komen genieten we nog even na en kijken we naar Boer zoekt vrouw. Zelfs aan de andere kant van de wereld wordt dat aandachtig gevolgd :-).

 

Nieuw-Zeeland 1 maart

Het is middenin de nacht. Wakker. Het tijdverschil van 12 uur is nog even wennen. Maar eerst beginnen met een goed ontbijt want we hebben een drukke dag voor de boeg. Buiten Auckland bezoeken we een geitenhouder. Met 2 gezinnen molken ze altijd 180 koeien op 40 ha, maar dat was niet meer genoeg en daarom 4 jaar geledene overgestapt. De melkprijs ligt 2,5 keer hoger dan koemelk en alle melk gaat als poeder voor babyvoeding naar China. De geiten produceren 3,5 l/dag en in de mooie potstallen staan 800 geiten fier ons te volgen. Het doel is om binnen enkele jaren naar 1500 te gaan. Uitbreiden door meer land te kopen is niet mogelijk want, schrik niet, de grond kost hier 1 miljoen NZ dollar per ha, zo’n € 650.000! De geiten worden 2 keer per dag gemolken in een 80 stands roterende melkstal van GEA. Middels een trap gaan de geiten erin en via de glijbaan eruit. Dit voorkomt dat ze terug lopen. Na dit mooie bedrijf bekeken te hebben met de enthousiaste uitleg van de eigenaar gaan we verder naar de grootste aardappelteler van NZ.

Stamppot wortels

Het familiebedrijf waar we zijn verbouwt m.n. aardappels, wortels en uien, goed voor heel veel hutspot. 7 broers en zussen komen iedere dag om half 6 bijeen om de dag door te spreken. In totaal hebben ze ruim 3.000 ha op zo’n 200 km uit elkaar liggen. Daarnaast verbouwen ze ook nog kool, broccoli en gerst en tarwe worden als rotatiegewas verbouwd. De moederlijnen komen van Agrico waarna ze zelf pootgoed ervan telen. Er worden aardappels verpakt voor de locale versmarkt en vandaag worden rode uien gesorteerd die naar Nederland gaan. 6 weken is alles onderweg en in mei liggen ze in de winkels. Een eindje verderop zijn ze uien aan het oprapen. Dat willen we zien! Het eindje is een uurtje rijden en de akkerbouwers in de groep rijden met de eigenaar mee terwijl onze chauffeur het gaspedaal goed indrukt om te volgen. Op het veld is het genieten en worden de laatste specifieke vragen gesteld. Dan moeten we verder naar….

GEA ofwel Milfos melkmachines.

Een mooi weerzien met Grant die we in 2011 ook hier ontmoet hebben. We worden hartelijk ontvangen met een super lunch. Daarna de fabriek in. Er is geen productie op dit moment, want de mensen zijn al naar huis. Dit geeft ons de gelegenheid om alles van dichtbij te bekijken. Ze maken jaarlijks zo’n 150 roterende melkstallen en daarnaast ook een groot aantal visgraat en zij-aan-zij. Een deel staat buiten om te kijken hoe het materiaal zich houdt onder alle weersomstandigheden. Binnen staat een stukje rotary waarop het nieuwste tekstmateriaal is gemonteerd en hier mogen we dan ook geen foto’s maken. Er wordt al druk gewerkt aan een beursopstellling voor juni. Vanuit het platform tussen de achterbenen van de koe kun je het zo luxe maken als je wilt. Een licht geeft aan of er iets mis is (rood) of dat de koe gemolken kan worden (groen), voor- en nasprayen gaat volautomatisch, afname, registratie van aantal liters, geleidbaarheid etc.. Daar waar wij zoveel mogelijk registreren, houden de meeste boeren het hier simpel om de kosten te drukken. Maar het kan allemaal.

Na dit bezoek steken we de straat over voor een rondleiding bij Calllagher waar we zien hoe de schrikdraadapparaten worden gemaakt. De spuitmachines draaien volop en isolatoren worden continu uitgespuugd en even verder handmatig in zakken gewogen. Alle apparaten worden een dag onder volle belasting getest voordat ze wereldwijd naar diverse distributiecentra gaan. Beladen met een tas met pet en bidon sluiten we dit bezoek af. Op naar het hotel en restaurant waar we ons tegoed doen aan een dik stuk Hereford biefstuk. Het weer is zo lekker dat we daarna nog even buiten zitten om een afzakkertje te nemen.

28 februari

Goed aangekomen in Auckland

Het is een hele reis. Iets anders kun je er niet van maken. Vanochtend kwamen we om 6 uur Nieuw-Zeelandse tijd (6 uur in de avond bij jullie) aan. Een uurtje eerder dan gepland. Eerst door de emigratie. Dat duurt lang. Dan door de douane. Dat ging voor de groep redelijk goed, maar wij moesten met onze schoenen door een extra controle. Daar zie je wat je vaak op TV ziet bij border security. Chinezen waarvan de complete koffer werd uitgepakt. Hier waren ze iets minder netjes dan op TV. Er werd even naar de schoenen gekeken en we konden de bagage nog even door de X-ray laten gaan en klaar. Maar… toen bleek dat Erik mee moest naar een hokje. Op het moment dat Eline werd gehaald om te assisteren bij de vertaling, kwam Erik naar buiten. 2 Hollandse appeltjes en 400 dollar lichter. Flink balen, maar zo streng zijn ze hier. Je kunt je voorstellen dat vandaag de appel het woord van de dag was.

We hebben eerst diverse mooie punten van Auckland, de grootste stad van NZ met 1,5 miljoen inwoners (heel NZ heeft er maar 4,5 miljoen). Echt genieten, maar in de middag begon de vermoeidheid toe te slaan en zijn we naar het hotel gegaan voor een flinke douche en voor een aantal even de ogen dicht.

Vanavond dineren we in de skytower waarbij we een schitterend uitzicht hebbben over de havens en de stad. Morgen een drukke dag voor de boeg met een aantal interessante bedrijfsbezoeken.

 

26 februari, Dag van vertrek

Het is vroeg als we met al onze bagage de bus uitrollen. Lotte en ik zijn gisteren al afgereisd om op tijd op Schiphol te zijn. Even nog een broodje scoren bij de AH en dan is het wachten op de 14 mensen die met ons meegaan naar Auckland. Een lange vlucht en hopelijk lukt het om wat te slapen in het vliegtuig. We zullen jullie zoveel mogelijk iedere dag laten meegenieten en natuurlijk kunnen jullie ook reageren op deze blog.

Tot zover, nog ruim 20.000 km te gaan.